Een meisje van ongeveer twintig kijkt me aan alsof ik van buitenaardse afkomst ben. ,,I would like to have a receipt of the payment.” Zeg ik luid en duidelijk. Mijn computer is gecrasht, maar gelukkig hebben ze hem in deze winkel gemaakt. Alleen wil ik nu wel gewoon een bonnetje hebben. Het meisje kijkt me aan alsof de vertaling van mijn woorden ergens in het magazijn ligt. Het papiertje ligt op de toonbank, dus ik wijs ernaar. Heftig schud het roodharige meisje met haar hoofd. ,,Dat mag ik dus niet hebben?” Denk ik verrast. Dan maar over op Turks. Oftewel gebarentaal en twee woorden. Ik pak het bonnetje en zeg: ,,Bir” (een). Daarna doe ik een kopieerapparaat na inclusief de geluiden. Triomfantelijk houd ik het papiertje omhoog en zeg: ,,iki” (twee). Oké, dit is gênant, maar het is nu toch overduidelijk wat ik wil? De caissière doet echt haar best, maar ze begrijpt het nog steeds niet. Ik zucht even diep en wrijf over de schram die mijn neusbrug siert. ,,Hoe ben ik ook alweer in deze situatie terechtgekomen?”
De week begon fantastisch. Het was prachtig weer en ik rende in mijn T-shirt naar de bushalte. Marcel kwam me opzoeken! Echt geweldig om met hem door de straatjes van Istanbul te lopen en hem alles te laten zien. ’s Avonds gingen we naar onze favoriete club Kasette. Gelegen in een zijstraat waar iedereen in de open lucht danst.
Natuurlijk had ik een heel schema opgesteld met alle honderdduizend dingen die ik met hem in vijf dagen wilde doen. We zijn naar de Grand Bazaar geweest, waar tientallen besnorde mannen ons hun winkels wilden inlokken. Ook De Blue Mosk en de Aya Sophia werden niet overgeslagen. In de Blue Mosk kreeg ik een bijpassende blauwe hoofddoek en rok. Deze moskee is echt heel mooi. De mannen hebben een enorme ruimte om te bidden en de vrouwen mogen achter een hekje. De Aya Sophia is een museum die vroeger dienst deed als kerk maar later is omgebouwd tot moskee.
In het weekend gingen we na een uitgebreid Turks ontbijt, op naar de hamam voor een pijnlijke massage. Ook hebben we onze toekomst laten voorspellen. Dat kan hier in verscheidene cafeetjes.
Je bestelt een kopje “overheerlijke” Turkse koffie met drab onderin. De stukjes die je hierdoor steeds tussen je tanden krijgt, spoel je weg met water. Dan komt er een man naar je toe. Hij kijkt in je kopje en met een mysterieuze glimlach vertelt hij dat je gelukkig wordt en gaat trouwen in juli. Ohja?!
Als laatst stonden de Princes Islands op het programma. Een prachtig eiland, waar geen auto’s mogen komen. Binnen anderhalf uur ben je er met de boot. Eenmaal daar, is de drukte van Istanbul heel ver weg.
Alsof het niet vervelend genoeg was dat Marcel op maandag al naar huis vertrok, crashte mijn laptop! Gelukkig wist een Turkse vriend, Öner, wel een goede plek om hem te laten maken. Daarna liepen we naar een cafeetje om “heerlijke’’ Turkse koffie te drinken. Achterin hing een groot televisiescherm waar een dame het nieuws voorlas. Öner keek er onafgebroken naar, zijn mond zakte open en er verscheen een gekwelde uitdrukking op zijn gezicht. ,,Oh nee!” Dacht ik. ,,Er is vast iets vreselijks gebeurd!” Beelden van PKK aanslagen schoten door mijn hoofd. Maar er was iets anders aan de hand. ,,Sanne!” Riep Öner wanhopig ,,snow!”
En sneeuwen dat deed het! Afgelopen weekend, gingen we met mensen van de universiteit naar Cappadocia! Om bij deze historische stad te komen, moesten we eerst een twaalf uur lange busrit overleven. Onderweg sneeuwde het inderdaad super hard en toen we uitstapten nog steeds. Cappadocia is een plek waar overal puntige stenen te zien zijn, een soort torens waar mensen vroeger in woonden. We hebben een bezoekje gebracht aan ravijnen en oude grotten. ’s Avonds genoten we van een Turkse avond. Dat betekent veel Raki en na ieder gerecht uitbundig dansen. Ook al dreigt het eten dan weer omhoog te komen. Onder de maaltijden door werden er dansvoorstellingen gehouden. In het hotel ging het feestje nog even door.
Vroeg in de morgen was het tijd voor een bezoekje aan een ondergrondse stad. Daarna gingen we quad rijden. Ik ging samen met vriendin Melis op dit voertuig zitten. Toen ik aan de beurt was, ging het nogal mis. Ik verloor de controle over het stuur, waardoor we van een heuveltje afdenderden. Gelukkig liep het goed af, maar ik had toch wel een flinke schram op mijn neus. We kwamen om vier uur ‘s ochtends weer aan in Istanbul. Gewoon weer een dag om naar school te gaan.
Aan het einde van de middag liep ik naar de winkel om mijn laptop op te halen. Nu sta ik dus tegenover een meisje dat me met een wezenloze uitdrukking op haar gezicht aanstaart. Er zit nog maar een ding op. Een tolk bellen. ,,Öner I have a problem!” Ik leg hem uit dat mijn gebarentaal niet werkt in deze winkel. De telefoon geef ik aan het meisje en dan begrijpt ze eindelijk wat ik wil! Opgelucht wandel ik de deur uit met een bonnetje in mijn zak. Ik moet echt beter Turks gaan leren.
Liefs,
Sanne
Superleuk verhaal!!! En een bruiloft in juli? Ik kijk er nu al naar uit… 🙂 Veel plezier nog! X