Heey allemaal!
Hier volgt weer even een verhaal over mijn belevenissen hier in Kitui! Deze week begon eigenlijk best leuk in het tehuis met de kinderen. Zoals altijd werden we maandagmorgen opgehaald om naar het center te gaan. Toen we er waren kwamen de kinderen weer uitgelaten op ons af om ons te begroeten. Teuntje en ik bedachten even iets wat we konden gaan doen. In een kast met spelletjes en knutselspullen vond ik een envelop met leuke kleurplaten er in. Een paar kinderen gingen aardappels schillen voor de lunch en met de andere helft hebben we de kleurplaten ingekleurd.
Toen ik even weg ging om stiften te halen viel het me op dat het wel heel erg stil was. Ik dacht: ‘zouden die kinderen weggelopen zijn ofzo’? Bezorgd liep ik naar binnen om te kijken of ze er nog waren. Natuurlijk waren ze er nog allemaal, alleen gingen ze zo in hun kleurplaat op dat ze alles om zich heen even vergaten. Zo lief! Van een paar kinderen hadden we al gehoord dat er in de buurt een speelveldje moest zijn waar je leuke spelletjes kunt doen. We vroegen na de lunch (Githerie: bonen, mais en aardappels) aan sister Pascal of we naar dat veldje toe konden. Bij het tehuis zelf is namelijk niet heel veel ruimte om een groot spel te doen. Aan ons werd verteld dat het maar 10 minuten lopen was. Alleen waren we even vergeten dat we in Afrika zijn. Na een half uur lopen kwamen we dus bij het veldje aan. Jammer genoeg hebben ze op het centre geen voetbal (alleen een tennisbal) dus hebben we de kinderen een nieuw spel geleerd: ‘lummelen‘(deksletten hihi). Ze vonden het heel leuk en ze kregen het snel door. Na nog wat andere spellen die je met een tennisbal kunt doen was het alweer tijd om terug naar het tehuis te gaan. Teuntje en ik gingen van daaruit weer terug naar ons huisje. Daar troffen we Kim en Stefanie aan die niet naar het tehuis geweest waren omdat ze allebei een beetje ziek waren:-S. Ik wilde het eerst niet toegeven aan mezelf, maar ik had de hele dag al een beetje pijn in mijn hoofd gehad. Ik gaf de schuld gewoon aan de warmte en schonk er verder ook geen aandacht aan. Maar naarmate de avond vorderde werd ik ook een beetje misselijk. Ik heb Stefanie en Kim lang genoeg kunnen observeren dus ik wist dat dit de eerste symptomen van malaria waren! Kim had zich de hele dag ook niet zo lekker gevoeld dus we spraken af om morgen gezellig samen langs het ziekenhuis te gaan voor een test. Ik ging vroeg naar bed en hoopte dat het de volgende dag wat beter zou gaan.
De volgende dag voelde ik me nog niet beter dus ging ik samen met Kim naar het ziekenhuis. Gelukkig is het hier om de hoek (5 min wandelen Nederlandse tijd). Van de buitenkant ziet het er niet uit als een ziekenhuis (en van binnen trouwens ook niet). Het is dat het er op staat anders zou je net zo goed kunnen zeggen dat het een winkeltje is. Ik stapte naar binnen en Kim en ik meldden ons bij de receptie. Kim kende ze natuurlijk al, die is er kind aan huis. Maar mijn naam werd zorgvuldig opgeschreven (Natuurlijk helmaal verkeerd maar dat maakt niet uit.) We namen plaats in de wachtruimte. Ik keek om me heen en bedacht dat het me hier wel een beetje onhygiënisch voordeed voor een ziekenhuis. (veel vliegen en overal spinnenwebben) Maar ik vond het eigenlijk niet erg. Op de tv werden wat clips afgespeeld. Iemand zei dat het kerstliedjes waren, het is dat ze het zei anders had ik er iets heel anders van gemaakt. Na verloop van tijd kwam er een dokter die ons uit de wachtkamer riep. Kim vertelde eerst waarom ze zich niet zo lekker voelde (ze dacht namelijk ook dat ze een Harry in haar buik had). Toen ik na Kim met de dokter gesproken had moest ik even een bloedtest laten doen. Een prikje in mijn vinger (de spuit was in ieder geval wel schoon en kwam net uit de verpakking) en ik mocht weer gaan. In de wachtkamer moesten we een half uur wachten op de uitslag. Ondertussen waren de clips op de tv vervangen door een soort Bassie en Adriaan achtige serie. Ik kon er nu niet bepaald om lachen. Toen kwam de dokter terug met de mededeling dat ik malaria had! (Kim had een bacterie geen Harry gelukkig). Ik had het al een beetje verwacht en was blij dat ik snel naar het ziekenhuis gegaan was want dan gaat het snel weer over. Thuis nam ik gelijk wat van mijn meegekregen pillen waarna ik een boek pakte om de verveling te verdrijven. Na een hele dag in de zon zitten, kwam Teuntje terug van het tehuis. ‘s Avonds ben ik maar weer vroeg naar mijn bed gegaan.
De volgende dag was het voor Kim en Stephanie alweer de laatste keer dat ze op het centre waren. Tijd voor een afscheidsfeestje dus! Ik wilde hier heel graag bij zijn, dus besloot ik om ‘s middags toch even langs te komen om er ook iets van mee te kunnen maken. Kim en Stephanie zouden eerst een ijskast gaan kopen bij de supermarkt die ze aan het centre wilden schenken als afscheidscadeau. Ik zou dan naar de supermarkt lopen om samen met hen op het center te kunnen arriveren met een taxi. Ik had me de hele dag gewoon goed gevoeld maar toen ik bij de supermarkt arriveerde leek het alsof ik net een marathon achter de rug had. Wanneer je malaria hebt lijkt het in het begin alsof er niets aan de hand is. Maar als je eenmaal iets gedaan hebt ben je doodop en duizelig. Ik besloot dus maar weer een taxi terug te nemen naar huis. Ik baalde er van dat ik er niet bij kon zijn, want toen ze bij terugkomst de foto’s lieten zien zag ik dat het heel leuk was geweest. De zusters waren ook zo blij met de ijskast! Maar goed, er komen vast wel weer genoeg leuke dingen aan waar ik wel bij kan zijn. ’s Avonds ben ik weer lekker vroeg mijn bedje in gedoken.
De volgende ochtend waren Kim en Stephanie druk in de weer met alles opruimen en inpakken. Ik heb hier en daar ook een beetje geholpen. ‘s Middags hebben we voor het laatst met zijn allen bij Flavors (leuk restaurantje) gegeten. ‘s Avonds namen Kim en Stefanie afscheid van de mensen die hier werken. De plaats waar onze huisjes staan, is namelijk een soort camping waar hele lieve mensen werken die vaak schone handdoeken komen brengen of soms even binnen komen wippen voor een kaartspelletje. We gingen met zijn vieren naar die mensen toe. Ze waren ontzettend blij met de broodrooster die ze kregen, en wij kregen een gratis drankje. Na dit afscheid gingen we weer even wat eten en onze pillen naar binnen werken (het leek wel of we aan de drugs waren haha).
De volgende dag was het toch echt tijd voor Kim en Stephanie om Kitui te verlaten. Ze nemen het er nog een week van in Kenia (ze gaan op safari, naar Lamu en Mombassa) en daarna vliegen ze alweer naar Nederland toe! Teuntje en ik stonden dus vroeg op om afscheid van ze te nemen. We reden met sister Pascal in het busje van het center mee naar het matatu busstation. Natuurlijk zag iedereen gelijk dat er blanke mensen in het busje zaten. Als vliegen op een pot honing stormden er gelijk een aantal mensen op het busje af. Ze riepen allemaal om het hardst dat ze ons wel naar Nairobi wilden brengen. Gelukkig vond sister Pascal een betrouwbare chauffeur en de spullen van Kim en Stephanie werden in een matatu gepropt. Na een innige omhelzing propten ze zichzelf er ook bij en wij reden weer terug naar ons huisje. We hebben de rest van de dag besteed aan het verhuizen van onze spullen, omdat we het huisje van Kim en Stephanie over namen. We wilden graag van huisje verruilen omdat het huisje van hun een huiskamer heeft waar je nog enigszins comfortabel kunt zitten. Na deze vermoeiende verhuizing konden we aan het eind van de dag voldaan op onze stoelen plaatsnemen. Na het eten ging ik naar bed, want ik voelde me nog steeds niet lekker. s’ Nachts kon ik jammer genoeg niet slapen omdat er een feest losgebarsten was in het hotel hiernaast! Het duurde tot half 6 in de ochtend dus ik werd niet echt uitgeslapen wakker. Gelukkig begreep ik de volgende ochtend dat dit een eenmalig iets was vanwege independence day.
De volgende dag werd ik wakker met hoofdpijn en mijn pillen waren op, dus ik was al bang dat de malaria niet over was. Toen Teuntje terug kwam van de boodschappen had ze een dvd meegenomen, dus konden we ‘s avonds een leuke film kijken.
Gelukkig voelde ik me de volgende dag weer topfit! We hadden bedacht dat we wel even naar de Nzambani rock konden gaan. Dit is een soort steile berg/rots in de buurt van Kitui die je kunt beklimmen. Je moet er wel heen met een matatu, dus gingen we naar het matatu busstation. Daar aangekomen werden we weer bestormd door allemaal mensen die wilden dat we in hun matatu stapten. We zeiden dat we naar de Nzambani rock toe wilden en gelukkig waren ze zo vriendelijk om ons de goede matatu aan te wijzen. We gingen naast de chauffeur zitten die een onderhoudend praatje hield over Kenia. Toen hij hoorde dat we naar de Nzambani rock gingen, vroeg hij of we de geschiedenis kenden. We wisten niets over de geschiedenis, maar wilden die graag horen. Hij vertelde dat de oudere mensen nog steeds een verhaal vertellen over de Nzambani rock. Het verhaal gaat dat wanneer je 7 keer om de rock heen loopt je geslacht veranderd (dus als man wordt je dan een vrouw en als vrouw wordt je dan een man). Het is niet bekend dat iemand dit ooit gedaan heeft want het is heel erg moeilijk om rond deze rock te lopen en zeven keer is helemaal niet te doen. We moesten erg lachen om dit verhaal, gelukkig hadden we zo’n leuke chauffeur, want de matatu zat nog niet erg vol. (en een matatu rijd natuurlijk pas weg als hij vol is). Na een tijdje konden we eindelijk weg rijden. Tot onze verbazing was deze praatgrage chauffeur ook iemand die niet zo hard reed! Dit was de eerste keer dat ik in een auto zat die niet keihard over de weg scheurde. We werden netjes in de buurt van de rock afgezet en we liepen er heen. We kwamen bij een hutje aan waar we blijkbaar moesten betalen en iemand het hek voor ons open kon doen. Er was niemand, dus rustte we even uit op een bankje. Gelukkig vond ik tussen de struiken iemand die het pad aan het vrijmaken was. Hij bleek ook nog de sleutel te hebben dus konden we (na betaling) de steile trap op lopen. Eenmaal boven genoten we van het prachtige uitzicht. Het was erg mooi en we hebben veel foto’s gemaakt. Ik moest bekennen dat ik de chauffeur gelijk moest geven. Het was onmogelijk om 7 keer rond deze rots te lopen. Na een uitgebreide picknick liepen we weer naar beneden. We besloten om maar een stukje over de weg heen te lopen en de eerst volgende matatu aan te houden die er aan zou komen. We hoefden niet lang te lopen, want algauw kwam er eentje aangescheurd. Deze matatu chauffeur was er weer eentje zoals ik die kende. Ik moest me goed vasthouden en bij elke kuil opletten of ik niet met mijn hoofd tegen het dak aan zou vliegen. In de matatu zat trouwens ook iemand met een Alberthein plastic tas die hij van Nederlandse mensen had gehad (zei hij). We waren dus al snel thuis waar we de foto’s nog even rustig de foto’s konden bekijken. ’s Avonds nog even een film gekeken (er zitten hier 5 verschillende films op een dvd).
De volgende dag was het weer tijd om naar de kinderen te gaan. Sister Pascal belde op dat we er lopend heen moesten gaan want ze was op een vergadering in Nairobi. Teuntje en ik hadden van tevoren bedacht wat we zouden gaan knutselen. Alleen gaat het hier nooit zo als je van tevoren pland, omdat we niet bij de knutselspullen konden (de zusters hadden de sleutel). Wel vonden we ergens een bal, dus we hebben weer even kunnen voetballen met de kinderen. Daarna gingen we nog even lummelen en na de lunch (githerie natuurlijk) heb ik een nieuw hinkelspel geleerd van de kinderen. Het is vrij moeilijk en je krijgt er hele vieze voeten van omdat je dit op blote voeten moet doen.
Daarna zijn we weer naar huis gelopen en ‘s avonds heb ik dit verhaal even afgemaakt.
Liefs,
Kavata
Ps: Misschien vier ik mijn verjaardag wel in Mombassa! (we gaan Kim en Stephanie misschien opzoeken)