Jambo allemaal!

Het is weer een hele tijd geleden dat ik jullie weer kon verblijden met een verhaaltje over mijn spannende belevenissen hier in Kenia. Sorry, dat het wat lang op zich heeft laten wachten maar ik heb weer veel dingen beleefd die ik jullie natuurlijk graag wil vertellen! Het verhaal begint niet heel gezellig omdat ik weer een week lang malaria gehad heb! Echt niet leuk. Deze keer kreeg ik andere pillen en ik denk dat het nu helemaal weg is! (niet te hard zeggen). Ik ga jullie niet vervelen met het verhaal over hoe ik een week lang niets uitgevoerd heb en me ontzettend verveelde. (de mango’s raken hierdoor wel snel op!). Dus gelukkig voor jullie (en jammer voor mij) wordt                                                                dit verhaaltje wat minder lang, maar wel leuk!

De kinderen worden op het centre nu allemaal naar school toe gebracht en wij gingen mee om een paar kinderen weg te brengen. Als ik me niet vergis vertelde ik in mijn vorige verhaal dat ik hier nooit misselijk wordt in een auto. Dit neem ik nu terug, want de rit die we moesten maken, daar werd zelfs Teuntje misselijk van! Het was een heel hobbelige rit waarbij het raampje er halverwege uit viel (gebeurt wel vaker). We gingen naar een jongensschool midden tussen de bergen. (Waar die jongens ons natuurlijk allemaal aan staarden). Daarna hebben we een paar meiden naar school gebracht. Het is hier erg belangrijk dat je op school eerste tweede of derde van de klas bent. Ik snapte eerst niet waarom de zusters dit zo vaak herhalen en er hierdoor wel een grote druk op de kinderen komt te staan. Maar ik hoorde dat je 1e 2e of 3e moet zijn om gesponsord te kunnen worden door de overheid. Nu snap ik dus die streberigheid van die kinderen hier. We kwamen na een vermoeiende rit weer thuis. Geen tijd om uit te rusten, want we moesten onze tas inpakken omdat we de volgende dag naar Kisumu zouden gaan. We gingen Bart-Jan en Leonoor opzoeken! (die bij ons waren met Nieuwjaar). 
We stonden vroeg op (laten we zeggen 4 uur ‘s nachts) om met een matatu naar Nairobi af te reizen. In Nairobi pakten we de bus naar Kisumu. De rit duurde erg lang maar het uitzicht maakt hier altijd alles goed. Helaas hebben we geen zebra’s of andere wilde dieren gezien. In Kisumu werden we al opgewacht door Bart-Jan en Leonoor. We reden met een tuctuc naar hun huis toe. (grappig detail: Bart-Jan reed de tuctuc en de driver zat naast ons). Ze wonen bij een familie naast een project voor straatkinderen midden in een soort van sloppenwijk (Die familie had wel een normaal huis hoor). Het was echt leuk om bij die familie te verblijven en ik voelde er me er gelijk thuis.

De volgende dag ben ik eventjes met Bart-Jan naar het ziekenhuis geweest. In Kisumu hebben ze een veel beter ziekenhuis dan in Kitui, dus dacht ik dat ze me misschien konden vertellen waarom mijn malaria de hele tijd terug komt. De dokter (die trouwens veel weg had van een pad) was niet erg toeschietelijk, dus van hem werd ik ook niet veel wijzer. Op de terugweg namen we een bodaboda. Heel grappig een bodaboda is een fiets met een kussentje op de bagagedrager. Voor ongeveer 10 cent kun je bij hem achterop een lift krijgen. Soms heb je iemand die heel hard fietst en soms gaan ze heel langzaam. Maar het is natuurlijk wel heel grappig om te doen (zie foto). Bart-Jan moest nog een interview geven (vraag me niet waarvoor) dus ik werd vanzelf ook geïnterviewd. ’s Middags reden we naar het Victoriameer waar we met de straatkinderen gingen vissen. Er zaten daar een aantal mannen op een bankje die ons een dubieus soort groente aanboden. Ze zaten er met zijn allen op te kauwen en het zag er nogal onsmakelijk uit. (We hebben wat meegenomen, later bleek dat je er heel lang wakker van blijft).

Op vrijdag hebben we een straatjongen bezocht die in de gevangenis zat. Het was bijzonder om zo’n gevangenis van binnen te zien. Het zag er namelijk niet echt heel gevangenisachtig uit en er liepen allemaal kinderen rond in dezelfde pakjes. De kinderen kregen ook les en ik en Teuntje mochten een les bijwonen. Daarna zijn we naar de immigratiedienst geweest, om te kijken hoe we ons visum konden verlengen. We kwamen er achter dat het beter was om nog een week in Kisumu te blijven omdat we na een week ons visum pas konden verlengen. Dat vonden Teuntje en ik niet geheel verkeerd, want we hadden het reuze naar ons zin! Bij een hotel gelegen aan het meer hebben we ‘s avonds gegeten. Op de terugweg gingen we in het donker naar huis met een tuctuc (ook een leuk vervoersmiddel trouwens). We waren er bijna, toen de benzine ineens op raakte. Gelukkig kunnen Kenianen heel goed hardlopen, want we werden terug geduwd. Eenmaal thuis was de familie druk bezig met sjoelen. Omdat het project opgestart is door een Nederlandse man kennen ze ook veel Nederlandse spelletjes. Ik gooide natuurlijk ook even mijn sjoelskills in de strijd, maar moest toegeven dat ze wel erg goed waren.

Zaterdag zijn we met Leonoor de stad in gegaan. Kisumu is echt een grote stad dus er zijn heel veel dingen te doen. ’s Avonds bij Cristel gegeten (een Nederlandse vrouw die een jaar in Kisumu zit). Het werd een erg gezellige avond en het was leuk om weer eens een smakelijke kip te eten. (In Kitui smaken de kippen naar rubber haha)

Zondag hebben we even de wat marktjes bezocht. De Masai markt en de Kibuju markt (sorry als ik het verkeerd schrijf). De Kibuju markt is echt heel groot, je moest wel goed uitkijken dat er niets gejat werd (Geld dus maar in je bh doen). Ik zou er zo kunnen verdwalen maar gelukkig wist Leonoor de weg.
’s Avonds waren we uitgenodigd om bij José en Mariëlle (twee Nederlandse meiden die ook in Kisumu zijn via jongeren en missie) te gaan eten. We aten kip, dus Hendrik de haan (zo hadden we hem maar even genoemd) moest eerst vakkundig geslacht worden. José deed dit alsof ze er al jarenlange ervaring mee had, maar kon toch niet voorkomen dat de bloedspetters in het rond vlogen. Overigens was Hendrik wel erg lekker (sorry voor de vegetariërs onder ons).

Maandag hebben we meegelopen met Bart-Jan en Leonoor die naar de straatkinderen gingen om les te geven. De les zou gaan over de vraag of het leven op straat beter was dan op het centre. De groep werd in voor- en tegenstanders gesplitst. Ik werd verkozen tot chair lady en gaf telkens aan wie er zijn voor of tegenargumenten mocht geven. Het was opvallend dat heel veel kinderen toch zeiden dat het leven op de straat beter was omdat je er lekkerder eten had en dat je er kon werken en wat geld kon verdienen. Leuke uitspraak: Op het centre krijg je porec (soort drinkbare behanglijm) en op straat heb je thee! Natuurlijk werden er ook veel voordelen van het centre genoemd (niet achterna worden gezeten door de politie, veiligheid, educatie) en had die partij gewonnen. Toen ik met Leonoor naar de supermarkt ging vroeg de bodaboda driver of ik voor hem kon fietsen. Hij bedoelde het eigenlijk als grapje, maar ik stapte gelijk op zijn fiets. Wel raar om na 3 maanden weer te fietsen en ook nog eens aan de linkerkant van de weg! Ik heb ’s avonds samen met leonoor (tot 1 uur ‘s nachts!) brownies gebakken voor haar verjaardag.

De volgende dag werd haar verjaardag natuurlijk uitgebreid gevierd! We gingen met zijn allen naar Kibokobay. Dit is een resort aan het Victoria meer waar we de hele dag lekker in de zon hebben gezeten en gezwommen. Toen we weer teug kwamen wachtte ons na het feestmaal een verassing. De moeder van het gezin had voor Leonoor een prachtige taart gebakken. Hadden we voor niets tot midden in de nacht in de keuken brownies gebakken haha.

Woensdag hebben we met de straatkinderen een sportdag gehouden. We hadden het van tevoren goed georganiseerd en het was erg gezellig. We begonnen met Hollandse Leeuwen, wat we omgedoopt hadden in turbo turbo (iets beter uit te spreken voor de kinderen). Daarna konden de spelletjes beginnen. Het was leuk om de kinderen zo druk bezig te zien en voorral het spijkerpoepen gaf grappige taferelen. Na de prijsuitreiking gingen we weer naar huis en konden we terugkijken op een geslaagde dag. (We gaan dit zeker ook in Kitui doen!)

Donderdag zijn Teuntje en ik eerst nog even de stad in geweest en ‘s middags gingen we even chillen bij kiboko bay. We wilden natuurlijk niet weg uit Kisumu voordat we een keertje nijlpaarden gezien hadden! Dus stapten we in een gammel bootje om een cheap tochtje te maken over het meer. We zagen twee nijlpaarden (een mannetje en een vrouwtje) die we zo dicht als mogelijk was benaderden (zie foto)
’s Avonds was het karaoke avond in Mon ami. Dit is een cafeetje in de stad. We trokken hiervoor natuurlijk al onze zangkunsten uit de kast en maakte er een gezellig avondje van.

Vrijdags namen we een tuctuc naar Tilapia beach waar we bij een restaurantje vis gingen eten. Eerst zochten we een vis uit waarna hij voor ons werd klaargemaakt. Het restaurant had uitzicht op het meer maar we zagen alleen maar riet/gras en nergens water. Het is een soort plaag in het water en erg vervelend voor de mensen hier omdat de vissers niet naar de kant toe kunnen komen. De vis was overigens wel erg lekker.

Zaterdag hebben Teuntje en ik over alle marktjes rondgestruind en wat souvenirs gehaald. Natuurlijk hebben we overal flink staan afdingen omdat muzungu’s altijd meer moeten betalen. Daarna reden we op een pickiepickie (motortaxi) naar Kibokobay om te zwemmen.

Op zondag gingen we naar een soort ouderdag van een school van een jongen (Francis) die op het project gezeten had. Op de heenweg in de matatu gooide Bart even wat afding skills in de strijd en hoefden we zelfs minder te betalen dan de rest! De school stond op een erg afgelegen plek dus het duurde dus even voor we er waren. Francis was erg blij om Bart-Jan en Leonoor weer te zien en we moesten alle docenten langs om te horen hoe hij het deed. Ze waren erg trots op hem omdat hij de eerste van de klas was. Toen we weer terug gingen, kwamen we er achter dat er weinig (zeg maar geen) matatu’s langs de school reden. We liepen dus een stuk over de weg heen en hielden een vrachtwagen aan die ons wel mee wilde nemen. Achter in de bak hadden we een erg grappige rit. ’s Avonds werd er weer een competitie sjoelen georganiseerd door de familie, ze gingen er zo in op dat we heel laat gingen eten.

De volgende dag was alweer ons laatste dagje in kisumu (pole) . Maar eerst moesten we nog iets belangrijks doen. Ons visum moest nog even verlengd worden! Gelukkig konden we dit zonder problemen regelen bij de immigratiedienst en waren we snel klaar. Wel raar dat we al drie maanden in Kenia zijn. Het voelt veel korter! We zijn ‘s middags nog even bij de straatkinderen geweest en ’s avonds gingen we voor het laatst uit eten.

Dinsdag stonden we vroeg op om weer naar huis toe te gaan. We namen afscheid van iedereen en mama Mary (de moeder van de familie) vond het erg jammer dat we weer gingen. In de tuctuc reden we naar de bus toe. We gaven Bart-jan en leonoor een grote knuffel en stapten in. Ik vond het jammer om weer naar huis te gaan, maar ik was ook benieuwd hoe het in kitui zou zijn. Omdat alle kinderen al bijna naar school waren wisten we niet wie er nog zouden zijn als we eenmaal terug waren. Na een eindeloze rit (deze keer zagen we wel zebra’s en een paar apen) kwamen we aan in Nairobi. We moesten nog even langs een Nederlandse man in Nairobi die wat spullen voor Teuntje uit Nederland meegenomen had. We reden er met een taxi heen maar door de drukte in Nairobi (en omdat de chauffeur de weg niet wist) duurde het een tijdje voor we er waren. We kregen de spullen overhandigd en de man nodigde ons ook uit om nog een keer langs te komen. Eenmaal terug in het centrum duurde het een tijdje voor de matatu naar Kitui vol zat. We konden na een uur pas wegrijden maar we kwamen heelhuids in Kitui aan.

Op woensdag hebben we de berg was gedaan en even door Kitui gestruind.

Donderdag gingen we weer naar het centre toe! We waren erg benieuwd hoeveel kinderen er nog zouden zijn. Er waren er nog maar 5 (!) waarvan er twee dit jaar naar school gaan en er drie een jaar op het centre blijven. We hebben met de kinderen fruitmix gedaan. Gelukkig deden de buurtkinderen ook mee dus waren we met wat meer kinderen. Het is natuurlijk leuk om alles hier te beschrijven, maar ik denk dat beelden een betere indruk geven dan mijn woorden. Hieronder volgt dus een filmpje over ons leven hier in het bruisende Kitui: http://www.youtube.com/watch?v=Mc7-15UH2_I

Vrijdag zijn we alleen ‘s middags naar het centre geweest omdat de kinderen ‘s ochtends naar de kerk gingen. We hebben mens erger je niet gedaan (dat kan nu met zo weinig kinderen) en mango’s gezocht. Ze zijn nog steeds niet op. Het is nu wel een beetje stil op het centre. Ik hoop dat we binnenkort met de zusters de straat op mogen om nieuwe kinderen binnen te halen!

De volgende dag heb ik dit verhaal afgemaakt.

Liefs,
Kavata

Ps: Ik kom niet 13 mei terug maar 14 mei! De vlucht is ineens veranderd!!
Ps: Een bodaboda driver bood 30 koeien om met me te trouwen. Ik heb het aanbod afgeslagen. Bart-jan verklaarde me voor gek omdat 30 koeien hier echt heel veel is.
Ps: Mijn Luo naam is adihambo (omdat ik om drie uur ’s middags geboren ben)
Ps: Ik heb vlechtjes laten zetten zoals je op de foto’s kunt zien. Pffft 5 uur lang in een kapsalon gezeten.
Ps: De kok heeft voor ons hutspot gemaakt. (wel raar om dat te eten als het zo warm is)
Ps: Er zijn hier in Kitui weer kersverse Nederlanders aangekomen! We zijn dus niet meer de enige muzungu’s hier!
Ps: Toch weer een iets te lang verhaal haha:p